Na kolejnym spotkaniu poznaliśmy nieniszcząca metodę badania składu jakościowego stopów metali – elektrografię. W metodzie tej badaną próbkę podłącza się do dodatniego bieguna prądu stałego; ujemny biegun podłączony jest do arkusza folii aluminiowej. Na folii tej znajduje się bibuła nasączona roztworem dającym reakcję barwną z poszukiwanym składnikiem stopu. Dotknięcie badanym metalem do powierzchni bibuły powoduje zajście reakcji barwnej, gdyż na anodzie zachodzi utlenienie metalu (a zatem powstanie kationów).

W celu wykrycia żelaza bibułę nasącza się roztworem heksacyjanożelazianu(III) potasu (w obecności żelaza w próbce powstaje niebieski produkt – błękit pruski). W celu wykrycia niklu stosuje się dimetyloglioksym z dodatkiem wodorofosforanu sodu jako substancji alkalizującej (w obecności niklu powstaje różowe zabarwienie). Oba roztwory zawierały też nieco chlorku sodu dla poprawy przewodnictwa.

W drugim eksperymencie stapialiśmy kwas borowy z fluoresceiną – barwnikiem wykazującym zdolność do promienistego oddawania energii wzbudzenia. Zależnie od mechanizmu, mówimy tu o fluorescencji (emisja natychmiastowa) lub fosforescencji (emisja opóźniona). Zwykle cząsteczki wzbudzone oddają energię poprzez zderzenia z innymi cząsteczkami, jednak umieszczenie substancji fluoryzującej w szkliwie (tutaj kwas borowy) skutkuje znacznym zahamowaniem tych zderzeń, przez co bezpromieniste oddawanie energii jest mniej efektywne. Przekłada się to na wzrost intensywności i czasu życia fosforescencji. Efekt można zaobserwować w ciemności, po silnym naświetleniu (np. lampą błyskową).